شهرزادنیوز: پنج شبکه بزرگ بین‌المللی جهان، صدای آمریکا، بی‌بی‌سی، دویچه وله، رادیو بین‌المللی فرانسه و رادیو بین‌المللی هلند پس از نشست خود در برلین بیانیه‌ای در مورد محدودیت‌های کنونی بر سر راه تبادل آزاد اطلاعات و اخبار در برخی کشورها از جمله ایران منتشر کردند. متن این بیانیه چنین است.
20 سال پس از فروریزی دیوار برلین و پایان جنگ سرد، آزادی بیان هنوز در بسیاری از کشورهای جهان بسی دور از تحقق است و خبرنگاران با محدودیت‌های بسیار پیچیده‌تری مواجه‌اند که مانع از گزارش‌دهی آزاد آنان می‌شود. با این که برای برخی از ما استفاده از مولتی مدیا به بخشی ضروری از زندگی روزمره‌مان تبدیل شده است، نباید فراموش کنیم که هنوز یک سوم جمعیت جهان نمی‌توانند آزادانه به اطلاعات دسترسی یابند. بحران اقتصادی جهانی نیز وضعیت را برای بسیاری از رسانه‌ها، به ویژه رسانه‌های مستقل کوچک‌تر، وخیم‌تر کرده است.
در پرتو این امر، پنج شبکه رادیو تلویزیونی بزرگ بین‌المللی (صدای آمریکا، بی بی سی، دویچه وله، رادیو بین‌المللی فرانسه، رادیو بین‌المللی هلند) از دولت‌های تمام کشورهای جهان می‌خواهند تا به محدودیت‌های رسانه‌‌ای پایان دهند. در نشست سالانه که امسال در برلین برگزار شد، مدیران این گروه از سران دولت‌ها خواهان رعایت بند 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر شدند که به موجب آن: "هر فردی حق دارد از آزادی عقیده و بیان برخوردار باشد؛ این حق شامل آزادی بدون مداخله ابراز عقیده، جستجو، دریافت و انتقال اطلاعات و افکار از طریق رسانه‌ها و فارغ از مرزهای جغرافیایی می‌شود". این شبکه‌های بین‌المللی اعلام می‌کنند که محک وجود دمکراسی در کشورها، میزان آزادی تبادل اطلاعات است و این امر به نوبه خود برای گفتگوی فرهنگ‌ها و تبادل افکار امریست ضروری.
طی سال گذشته، محدودیت‌های رسانه‌‌ای، به ویژه بر شبکه‌های بین‌المللی، طی کارزارهای انتخاباتی کشوری اوج گرفته است. تاکتیک‌های به کار رفته شامل، ایجاد عامدانه پارازیت بر امواج ماهواره‌ای، مسدود کردن و بستن خدمات اینترنتی، و پیگرد و حبس خبرنگاران است که نمونه‌های آن افغانستان، برمه و ایران بوده است.
با وجود این، بسیاری از شهروندان شجاع این جوامع در سراسر دنیا برای حق ابراز عقیده و شنیده شدن صدای خود مبارزه می‌کنند. اریک بترمن، رئیس کنونی گروه شبکه‌های بین‌المللی، بر این واقعیت تأکید می‌کند و می‌گوید: "قدرت ابتکار و انرژی مخاطبان در سراسر دنیا در استفاده از ابزار نوین دیجیتالی برای تسهیل ارتباطات فرامرزی ما را تحت تأثیر قرار داده است. گزارشات شاهدان عینی از وقایع (که دولت‌هایشان ترجیح می‌دهند به گوش جهانیان نرسد)، که غالبا همراه با مطالب سمعی و بصری است، آغاز عصر جدیدی در ارتباطات را نوید می‌دهد و ما به عنوان شبکه‌های بین‌المللی می‌توانیم از آن بهره بگیریم و گزارش‌های خود را با گزارش‌های موثق شهروندان در مناطق بحرانی جهان تکمیل کرده و به گوش مشتاقان این اخبار برسانیم."
برخی از کشورها اقدامات بازدارنده خود را به رادیو و تلویزیون‌ها محدود نکرده و به اینترنت و سایر رسانه‌های نوین گسترش داده‌اند و تبادل اطلاعات را باز هم محدودتر کرده‌اند. مقامات کشورهای فاقد امکانات فنی برای مسدود کردن یا حذف رسانه‌های نوین به روش‌های سنتی سرکوب و ارعاب محاکمه‌های پر هزینه، زندان‌های طولانی مدت، توقیف اموال متوسل می‌شوند تا جریان اخبار را در سطح ملی و بین‌المللی محدود سازند.
پیش از نشست برلین، گزارشگران بدون مرز یک بیانیه مطبوعاتی صادر کرده و نگرانی خود را نسبت به گزارش‌های رسیده مبنی بر این "که پرووایدرهای اینترنتی در ایالت جنوبی چین، گواندونگ، یک نرم افزار فیلترینگ به نام "لاندون" (به انگلیسی به معنای سپر آبی رنگ یا سد آبی رنگ) نصب کرده‌اند که بسیار نیرومندتر از برنامه مشکل‌زای قبلی به نام سد سبز است" ابراز کردند. به گفته گزارشگران بدون مرز، در نتیجه، "دستیبابی به سایتهای خبری مستقل دشوارتر و خطرناک‌تر شده است."
امروزه خبرنگاری باید یکی از خطرناک‌ترین مشاغل جهان تلقی شود. این گروه اظهار می دارد: "در سال گذشته، صدها خبرنگار در سراسر جهان از جمله برخی از خبرنگاران سازمان‌های ما مورد آزار قرار گرفته‌اند، دستگیر شده‌اند، تبعید شده‌اند، ربوده یا کشته شده‌اند."
اریک بترمن نتیجه می‌گیرد: "این امر فقط ما را مصمم‌تر می‌کند تا بر تلاش خود برای ایجاد یک جامعه جهانی متمدن که در آن جریان آزاد اطلاعات و گفتگوی فرهنگی بدون مانع انجام پذیرد، بیفزاییم."
20 سال پس از فروریزی دیوار برلین و پایان جنگ سرد، آزادی بیان هنوز در بسیاری از کشورهای جهان بسی دور از تحقق است و خبرنگاران با محدودیت‌های بسیار پیچیده‌تری مواجه‌اند که مانع از گزارش‌دهی آزاد آنان می‌شود. با این که برای برخی از ما استفاده از مولتی مدیا به بخشی ضروری از زندگی روزمره‌مان تبدیل شده است، نباید فراموش کنیم که هنوز یک سوم جمعیت جهان نمی‌توانند آزادانه به اطلاعات دسترسی یابند. بحران اقتصادی جهانی نیز وضعیت را برای بسیاری از رسانه‌ها، به ویژه رسانه‌های مستقل کوچک‌تر، وخیم‌تر کرده است.
در پرتو این امر، پنج شبکه رادیو تلویزیونی بزرگ بین‌المللی (صدای آمریکا، بی بی سی، دویچه وله، رادیو بین‌المللی فرانسه، رادیو بین‌المللی هلند) از دولت‌های تمام کشورهای جهان می‌خواهند تا به محدودیت‌های رسانه‌‌ای پایان دهند. در نشست سالانه که امسال در برلین برگزار شد، مدیران این گروه از سران دولت‌ها خواهان رعایت بند 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر شدند که به موجب آن: "هر فردی حق دارد از آزادی عقیده و بیان برخوردار باشد؛ این حق شامل آزادی بدون مداخله ابراز عقیده، جستجو، دریافت و انتقال اطلاعات و افکار از طریق رسانه‌ها و فارغ از مرزهای جغرافیایی می‌شود". این شبکه‌های بین‌المللی اعلام می‌کنند که محک وجود دمکراسی در کشورها، میزان آزادی تبادل اطلاعات است و این امر به نوبه خود برای گفتگوی فرهنگ‌ها و تبادل افکار امریست ضروری.
طی سال گذشته، محدودیت‌های رسانه‌‌ای، به ویژه بر شبکه‌های بین‌المللی، طی کارزارهای انتخاباتی کشوری اوج گرفته است. تاکتیک‌های به کار رفته شامل، ایجاد عامدانه پارازیت بر امواج ماهواره‌ای، مسدود کردن و بستن خدمات اینترنتی، و پیگرد و حبس خبرنگاران است که نمونه‌های آن افغانستان، برمه و ایران بوده است.
با وجود این، بسیاری از شهروندان شجاع این جوامع در سراسر دنیا برای حق ابراز عقیده و شنیده شدن صدای خود مبارزه می‌کنند. اریک بترمن، رئیس کنونی گروه شبکه‌های بین‌المللی، بر این واقعیت تأکید می‌کند و می‌گوید: "قدرت ابتکار و انرژی مخاطبان در سراسر دنیا در استفاده از ابزار نوین دیجیتالی برای تسهیل ارتباطات فرامرزی ما را تحت تأثیر قرار داده است. گزارشات شاهدان عینی از وقایع (که دولت‌هایشان ترجیح می‌دهند به گوش جهانیان نرسد)، که غالبا همراه با مطالب سمعی و بصری است، آغاز عصر جدیدی در ارتباطات را نوید می‌دهد و ما به عنوان شبکه‌های بین‌المللی می‌توانیم از آن بهره بگیریم و گزارش‌های خود را با گزارش‌های موثق شهروندان در مناطق بحرانی جهان تکمیل کرده و به گوش مشتاقان این اخبار برسانیم."
برخی از کشورها اقدامات بازدارنده خود را به رادیو و تلویزیون‌ها محدود نکرده و به اینترنت و سایر رسانه‌های نوین گسترش داده‌اند و تبادل اطلاعات را باز هم محدودتر کرده‌اند. مقامات کشورهای فاقد امکانات فنی برای مسدود کردن یا حذف رسانه‌های نوین به روش‌های سنتی سرکوب و ارعاب محاکمه‌های پر هزینه، زندان‌های طولانی مدت، توقیف اموال متوسل می‌شوند تا جریان اخبار را در سطح ملی و بین‌المللی محدود سازند.
پیش از نشست برلین، گزارشگران بدون مرز یک بیانیه مطبوعاتی صادر کرده و نگرانی خود را نسبت به گزارش‌های رسیده مبنی بر این "که پرووایدرهای اینترنتی در ایالت جنوبی چین، گواندونگ، یک نرم افزار فیلترینگ به نام "لاندون" (به انگلیسی به معنای سپر آبی رنگ یا سد آبی رنگ) نصب کرده‌اند که بسیار نیرومندتر از برنامه مشکل‌زای قبلی به نام سد سبز است" ابراز کردند. به گفته گزارشگران بدون مرز، در نتیجه، "دستیبابی به سایتهای خبری مستقل دشوارتر و خطرناک‌تر شده است."
امروزه خبرنگاری باید یکی از خطرناک‌ترین مشاغل جهان تلقی شود. این گروه اظهار می دارد: "در سال گذشته، صدها خبرنگار در سراسر جهان از جمله برخی از خبرنگاران سازمان‌های ما مورد آزار قرار گرفته‌اند، دستگیر شده‌اند، تبعید شده‌اند، ربوده یا کشته شده‌اند."
اریک بترمن نتیجه می‌گیرد: "این امر فقط ما را مصمم‌تر می‌کند تا بر تلاش خود برای ایجاد یک جامعه جهانی متمدن که در آن جریان آزاد اطلاعات و گفتگوی فرهنگی بدون مانع انجام پذیرد، بیفزاییم."
پستها
0 نظر ثبت شده:
ارسال یک نظر